Dałeś mi kwiaty pachnące jesienią,
we wrzosach zgubiłam swe serce,
z babim latem tańczyłam na łące,
niebu szeptałam wiersze.

Dzisiaj pieszczota zapachem tęsknoty,
biegnie do wspomnień zuchwałych,
pytając duszę czystą jak kryształ:
Czy jeszcze w nas miłość się pali?
Nie był szczery
Udawał
Milczki najbardziej kąsają.

Robił maślane oczy
Wychodził
Mówił, że wróci.

Patrzyłam w lustro
Wróżyłam z rzęsy
Siłą woli,
przesuwałam wskazówki zegara
Czekałam
Piłam gorącą czekoladę.
Wszystko odbija mi się czkawką.

Spalone mosty nie płoną,
tylko głupie serce wciąż kocha.
Jest w nich bezradność,
wobec nieuchronności losu.
Nie chcą patrzeć,
zamykają się jak klapki.

Przeraża je widok twarzy:
Bez wyrazu, uśmiechu,
- skamieniała.

Zmarszczki niczym bruzdy,
wyżłobione czasem,
zryte życiem,
pozostają nietknięte.

Jedynie serce na miejscu,
w tej samej pozycji kochania.
Jeszcze jeden pocałunek,
jeszcze jeden uścisk dłoni,
na pożegnanie.
Zanim się rozejdziemy,
każdy w swoją stronę,
w ostatni dzień lata,
na przywitanie jesieni.
W samotności wyją wilki,
tulę się do kaktusa,
kolejny raz mnie zranił.

Znów chodzę z pękniętym sercem,
łatam dziury w niebie bez parasola,
moknę na deszczu nadziei,
płacząc, jak histeryczka,
szukam drogi przeznaczenia.
Goniłam za szczęściem,
otworzyłam okna,
czekałam,
motyle odleciały,
spóźniłeś się.

W ogrodzie rosła koniczynka,
zielona,
czterolistna.
Ona już nie pomoże,
wszystko ma swój czas.
Chciałam tańczyć jak baletnica,
kręcić piruety na scenie życia,
stawać na palcach,
piąć się w górę,
być wyjątkowa.

W sukni z czerwonej koronki,
bez sztywnego kołnierzyka
czuję się na luzie.
Nie usztywnia mnie gorset,
tylko wózek taki niewygodny.
Nie trzeba wysyłać specjalnych zaproszeń,
przyjaźń tego nie wymaga,
ona zawsze znajdzie czas,
ma go od Boga.

Zapuka do drzwi:
przyjdzie z prawdą w oczach,
z tęsknotą w kieszeni,
z sercem na dłoni,
nie będzie dwulicowa.

Kiedy zapomina,
chowając się za maską wymówek,
nie była przyjaźnią.
Puste słowa,
wypowiedziane na wyrost,
ranią.

Puste oczy,
z miłością na próbę,
kłamią.

Wszystko jest jak czek,
bez pokrycia.
Nijakie,
marne,
nie fair play.

A ja?

Nadal czekam na piękne serce,
ono się zawsze czerwieni,
gdy kocha.
Czasem czuję się jak słoń,
w składzie porcelany,
nic nie jest na swoim miejscu.

Otwieram okna,
zamykam drzwi,
otwieram drzwi,
zamykam okna,
i tak dookoła.

Nadzieja stoi za progiem,
czeka,
wariatka samotność szaleje jak burza,
miłość zadrwiła już niejeden raz,
a ja wierzę,
że gdzieś jest ta prawdziwa.
Piłam czerwone wino,
wąchałam róże,
malowałam usta szminką.

Nocą,
patrzyłam w księżyc,
pożerając gwiazdy,
szukałam klucza,
by otworzyć drzwi twojego serca.
Niebo się rozpłakało,
krople deszczu spływają po szybach,
maj zapachniał bzami i konwalią,
świat nabiera kolorów,
nie będzie już szary, smutny,
taki nie do zniesienia,
rozkwitnie nadzieją.
A zakochani?
Znów będą trzymać się za ręce
i wyznawać sobie miłość.
W moim niebie wszystko jest proste:
czas nie przyspiesza,
zielone łąki kwitną nadzieją,
a wody milkną od samego spojrzenia.
Ptaki śpiewają z rana,
pozawieszane na gałęziach wiosny,
wyrosły jak grzyby po deszczu,
nie boją się latać.
Lubię tę ciszę,
gdzie pocałunki pieczętuje miłość,
na której wyrasta przestrzeń,
przeznaczona tylko dla nas.
Kwiaty