Czasem, wystarczy zawierzyć,
by przejść przez dolinę cienia.
Czasem, wystarczy zaufać,
by nie popaść w zwątpienie.
Czasem, wystarczy pokochać,
by pozwolić dorastać miłości.
Czasem, wystarczy posłuchać,
by nie zagubić się w sobie.
Ta jedna chwila naszego spotkania,
naszego olśnienia, ust całowania.
Ta jedna chwila zachwytu we dwoje,
splecionych rąk pieszczoty dotykiem.
Ta jedna chwila, a w niej my oboje,
objęci tkliwie miłości krzykiem.
Jak ja kocham Twoje usta,
są tak słodkie, jak malina.
Gdy całuję je namiętnie,
serce moje mocniej bije.
W rękach, nogach jakieś drżenie.
Też nie daje mi spokoju.
Czy ja mogę wziąć cię jeszcze?
Pocałować bez powodu?
Gdy się miłość rozsypie,
jak płatki róż na obrusie,
wówczas zbierz łzy do wazonu.
I wstaw nowe kwiaty nadziei.
Uśmiechnij się do życia,
skołatanemu sercu przynieś ulgę,
a potem, pobiegnij na łąkę,
wyciągnij ręce ku górze.
I spójrz w niebo.
Widzisz, ono jest jeszcze nad tobą.
Pod jaśminem pachnącym,
w fotelu bujanym,
siadła sobie kobieta,
w kapeluszu słomianym.
Oczy wzniosła do nieba,
niczym anioł skrzydlaty,
trwała w swoich marzeniach,
i wąchała wciąż kwiaty.
Uśmiechała się z lekka,
do słońca na niebie,
do tańczących motyli,
do świata, do siebie.
Czasem odrzucała,
na bok swoje loki,
i tuliła do serca,
tomik wierszy jej drogi.
Gdzieś błądziła myślami,
jakby we śnie była,
zatapiając się w głębię,
za miłością tęskniła.
Siedząc tak w swym fotelu,
była pełna wzruszeń,
piękno biło z jej twarzy,
rozjaśniało w niej duszę.
Była tak romantyczna,
w swym ogrodzie natchnienia,
zakochana kobieta,
w swych miłosnych westchnieniach.
Widziałam korony drzew,
splecione, jak dłonie.
Swoim niepewnym dotykiem,
obejmowały czułe ramiona,
niekształtnych myśli.
Przyrzekając sobie miłość na wieki,
trwały przed sobą,
w niewinnym ukłonie serc.
Nie bały się wiatru i piorunów,
były mocno wrośnięte,
w glebę wierności.
Tak robią drzewa, a dłonie?
W niemocy przytulenia,
opuszczają nas i, odchodzą,
są kapryśne.
I tak często niewierne.
Są łzy w deszczu
i łzy w radości.
Są łzy w rozpaczy
i łzy w szczęściu.
Każde łzy coś znaczą
i nigdy nie są tylko,
kroplą rosy na trawie.
Niektóre łzy,
są cennymi perłami,
oczyszczenia.
Boję się ludzi budujących mury:
Uprzedzeń, zniewolenia, obojętności.
Są to twierdze, gdzie zabija się miłość,
gdzie upiorna oziębłość,
króluje w formie egoizmu,
a człowiek dla człowieka jest obcy.
Gdzie wszystko zaczyna być puste,
jak serce, które już nie bije.
Anioły bez skrzydeł,
żyją między nami.
Mają ciepłe uśmiechy.
I czułe dłonie, a ich serca,
są świątynią miłości.
I oddechem pokoju.

Bo tylko bezskrzydłe anioły,
potrafią być na wyciągnięcie ręki.
Co mnie w życiu zachwyca?
Tego nie wiem sama.
Czy kwiaty w wazonie na stole?
Czy słońce świecące od rana?
Może uśmiech przyjaciół,
cichy szept wiatru na łące,
a może bezchmurne niebo,
czarne kropki na czerwonej biedronce.
Może mnie zachwyca,
śpiew słowika rankiem na drzewie,
małe dziecko z loczkami,
radośnie biegnące przed siebie.
A może zachwyca mnie człowiek?
I tajemnica istnienia,
może zwykła prostota,
chęć jej ocalenia.
W tym życiu jest tyle darów,
które zachwycić mnie mogą,
trzeba umieć je dostrzec,
by iść tą właściwą drogą.
Stoję w kolejce do nieba,
z biletem nadziei w ręku.
I boję się tylko tego,
że nie dojdę tam sama po ciemku.
Zbyt ciasno i zbyt tłoczno
na ścieżkach mojego życia,
a ja potrzebuję przestrzeni,
więc pomóż mi wyjść z ukrycia.
Nie chcę jechać na gapę,
bo chyba nie tędy droga,
dlatego proszę Cię Boże,
ten bilet daj mi skasować.
I pokaż mi, gdzie mam wysiąść,
o który przystanek zahaczyć,
bo stojąc w kolejce do nieba,
tak łatwo go mogę utracić.